Маці пагражае з акна на трэцім паверсе васьмігадовай дачцэ:
— Яшчэ раз убачу, што сядзіш у тэлефоне, — заганю дахаты.
— Я не сяджу, я толькі зазірнула, — апраўдваецца дзіця.
— Вось яшчэ раз зірнеш, — і заганю.
— Добра, я болей не буду.
Прасцей было б забраць у дзяўчынкі забаронены плод, выпраўляючы яе на двор, але тут, відаць, паўстае дылема: або здаровае баўленне часу дзіцёнкам на свежым паветры, або эфектыўны бацькоўскі кантроль з магчымасцю патэлефанаваць, калі дачка раптам знікне з поля зроку.
Вядома ж, калі дзяўчынка паддасца спакусе і чарговы раз будзе заўважана з вышыні кватэры за псаваннем уласных вачэй, то па прымусовым вяртанні дахаты ёй таксама не дадуць сысці ў віртуальны свет, вось і выбірае яна меншае ліха: лепш устрымлівацца ад заглядвання ў тэлефон, гуляючы на дварэ, чым седзячы сярод чатырох сцен.